حضانت

حضانت عبارت است از نگهداری و مراقبت روحی ، جسمی، مادی و معنوی فرزندان و تعلیم و تربیت آنها که بر اساس قانون مدنی ایران هم حق و هم تکلیف است.

حق است بدین معنا که والدین می توانند حضانت فرزندان را بر عهده بگیرند و تکلیف است بدین معنا که والدین نمی توانند از وظایف خود که یکی از آنها حضانت فرزندان است سرباز زنند .

حضانت در قانون ایران

ابتدائاً در ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی قانونگذار بیان می دارد که حضانت فرزند پسر تا ۲ سالگی و حضانت فرزند دختر تا ۷ سالگی بر عهده مادر است و پس از آن با پدر است ولیکن این ماده با اصلاحیه مجمع تشخیص مصلحت نظام در سال ۸۲ به شرح ذیل اصلاح گردید :

نسبت به حضانت فرزندان مشترکی که والدین آنها از یکدیگر جدا شده اند ، مادر تا سن ۷ سالگی چه پسر و چه دختر نسبت به پدر اولویت دارد و پس از آن تا سن بلوغ اولویت با پدر است مگر اینکه زوجه عدم صلاحیت پدر را در محکمه به اثبات برساند.

و هرگاه فرزندان به سن بلوغ رسیدند بحث حضانت منتفی است و حال فرزندان در انتخاب هریک از والدین خود مختارند.

هرگاه فرزند مشترک در کنار یکی از والدین باشد قانونگذار ما در ماده ۱۱۷۴ قانون مدنی حقی را بنام حق ملاقات برای طرف دیگر در نظر گرفته است که شرایط حق ملاقات و جزئیات آن توسط دادگاه تعیین می شود.

در دوران حضانت نفقه بر عهده چه کسی است ؟

بر اساس ماده ۱۱۹۰ قانون مدنی نفقه اولاد بر عهده پدر است خواه حضانت فرزند بر عهده پدر یا مادر باشد .

نفقه فرزند به طور عمده شامل مسکن ، لباس، خوراک و نیازهای مادی و درمانی است که بر عهده پدر است که در صورت خودداری پدر از پرداخت نفقه و داشتن تمکن مالی وی ، طبق ماده ۶۴۲ قانون مجازات اسلامی جرم بوده و در صورت شکایت ذینفع و اثبات آن دادگاه وی را به حبس از ۳ ماه و یک روز تا ۵ ماه محکوم خواهد کرد .

*به گفته وکیل بر اساس ماده ۱۱۹۹ قانون مدنی در صورت فوت پدر یا عدم توانایی او در پرداخت نفقه فرزند ، این تکلیف بر عهده پدر بزرگ و و جد و یا دیگر اجداد پدر است حال در صورت نبودن پدر و اجداد پدری و یا عدم توانایی آنها در پرداخت مخارج فرزند ، تکلیف پرداخت نفقه بر عهده مادر قرار می گیرد.

هرگاه مادر فوت کند و توانایی برای پرداخت نفقه نداشته باشد این تکلیف برعهده اجداد و جدات مادری است .

*پرداخت نفقه فقط تا سن رشد نمی باشد بلکه چناچه فرزند منبع مالی نداشته باشد و نتواند زندگی روزمره خود را سپری کند پدر و نیز افراد مذکور در سطر فوق ملزم به پرداخت فرزند کبیر می باشند.